Een aantal vrienden en familieleden daarvan hebben besloten mee te doen aan de Roparun 2018. Ik ben niet zozeer een loper of fietser, maar ik werd gevraagd om als chauffeur het team te versterken. 
Zoals vele mensen heb ook ik te maken gekregen met kanker in mijn naaste omgeving. Het motto “leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven” spreekt mij erg aan.
Tijdens de voorbereidende bijeenkomsten van Roparun wordt des te meer duidelijk hoe noodzakelijk het is een bijdrage te kunnen leveren aan het veraangenamen van het leven van kankerpatiënten.

Mijn naam is Margriet Halbertsma en ben 34 jaar oud. Geboren in Friesland en gewoond op heel veel verschillende plekken in Nederland. Uiteindelijk terecht gekomen in het mooie Dordrecht.

Sporten is mijn passie. Niet zo gek, dat ik dan ook gymdocent ben geworden. Turnen, korfbal en voetbal waren toch wel favoriet, maar op het voorgezet onderwijs moest ik keuzes gaan maken. Uiteindelijk ben ik verder gegaan in het korfbal. 

Vijf jaar geleden ben ik naar Dordt verhuisd en daarmee stopte ook mijn korfbal carrière. Om mijn conditie op peil te houden, was ik altijd al aan het hardlopen. En hier ben ik in Dordt mee verder gegaan. Hierdoor heel veel nieuwe mensen ontmoet, wedstrijdjes gaan lopen en nu dus verslaafd ☺. Naast hardlopen, doe ik aan bootcamp, obstical runs, trails en af en toe een triatlon.

Soms komen dingen samen en heeft het zo moeten zijn. Door mijn hardloopvriendin Nay kwam ik in contact met teamcaptain Erwin.

Iedereen heeft zijn eigen verhaal omtrent de rotziekte kanker. Ook ik heb van zeer dichtbij deze ellendige ziekte meegemaakt.

Daarom vind ik het mooi om met een heel team de immense afstand van Hamburg naar Rotterdam af te leggen om geld in te zamelen voor mensen met kanker.

Een onwijs mooi avontuur.

Meedoen aan de Roparun? Als loper?
Daar hoefde ik niet lang over na te denken…dat gaan we niet doen!
Als (ex) honkballer al liever lui dan moe maar aangestoken door het enthousiasme van mijn lieve vrouw Carla en natuurlijk Erwin en Elly toch besloten om deel te nemen met TeamStoer om kanker de wereld uit te helpen.
Ik heb zelf ooit met deze ellende opgescheept gezeten toen bleek dat mijn schildklier hierdoor was aangetast.
Drie operaties kort achter elkaar, een schildklier minder en tot slot nog een drie daags verblijf in de Daniel Den Hoed kliniek, waar ik nog veel schrijnender gevallen om mij heen zag van met name hele jonge kinderen, deed mij besluiten op enige andere wijze toch deel te nemen aan deze nobele run.
TeamStoer is een waanzinnige club mensen die gezamenlijk in de voorbereiding door fantastische activiteiten te organiseren het nodige geld binnen brengen.
En als een geoliede marketingmachine weten Erwin en aanhang dit iedere keer weer te realiseren. Chapeau!
Buitengewoon trots om deel te mogen uitmaken van dit mooie team en overtuigd dat we het met zijn allen tot een goed einde gaan brengen waarop Veiligheid en natuurlijk heel veel plezier voorop staan!

Ik ben altijd jaloers op mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken. “En waar doe je het dan voor?” vroeg jij aan mij. Het klonk heel luid in mijn hoofd, maar volgens mij hoorde verder niemand het. “Voor mezelluf en in onwillekeurige volgorde voor jou.” fluisterde ik tegen mij. “De energie die ik ga omzetten in het dragelijker maken van leven met kanker. Dat is voor jou! Het avontuur, het afzien, de kameraadschap en het ongegeneerde genieten van de prestatie… dat is voor mij!” riep ik gepassioneerd denkbeeldig.
In de conversatie die ik verder met mezelf aanging, besefte ik dat een zaadje was geplant in de voorbereiding op de halve marathon van Leiden in het voorjaar van 2017. Ik liep voor en met Team KWF en haalde sponsorgeld op. Ik voelde me betrokken. De energie die ik hier in stak betaalde zich terug in kankeronderzoek. Het voelde goed.
Rond die tijd leerde ik over de Roparun via een tante. Mijn neef liep (natuurlijk belangeloos) mee. En via sociale kanalen zag ik allerlei content en media voorbij komen over deze estafette.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen Margriet Halbertsma toen ze op Instagram bekend maakte dat Team Stoer haar had omarmd.
Maar de bal schijnt rond en kwam voor mijn voeten tot stilstand.
De Roparun doe ik uit eigen belang. Maar ik doe het vooral ook om: ‘Leven toe te kunnen voegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”. Mijn neef heb ik niet meer gesproken.
Voor iedereen met kanker.

Al een hele tijd zeggen Tim en ik tegen elkaar: wij moeten ons sportplezier is inzetten voor het goede doel.. want wat is er nou fijner dan doen wat je het leukste vindt en tegelijkertijd goed doen voor een ander?! Mijn naam is Natasha Niesten en ik woon samen met mede teamlid Tim van Opstal in Vlaardingen. Ik ben 28 jaar en sport graag. Na een aantal jaren in de Crossfitbox te hebben getraind, en de fitste versie van mezelf te zijn geworden, heb ik de overstap gemaakt naar de Triatlonsport.
Toen wij de kans kregen om onderdeel te worden van een (fantastisch gezellig) Roparunteam hebben we ook niet lang hoeven nadenken om ons aan te melden als teamlid. Eindelijk konden wij onze passie gaan combineren met goed doen voor een ander. Gelukkig heb ik nog meer passies en dat zijn onder andere zorgen en regelen. Want ik zal niet als loper maar wel als verzorger mee gaan met het team en daar heb ik ontzettend veel zin in. Met alle lieve mensen van teamStoer gaan we er de komende maanden  een toptijd van maken met de tocht zelf in juni als grande finale. Want het harde werken zal absoluut worden beloond met een hartverwarmende finish van verdriet maar ook vol blijdschap dat we dat als team toch even mooi voor mekaar hebben gekregen voor alle mensen die het keihard nodig hebben. 

Kippenvel…, rillingen tot op het bot… en dan pas bewust worden hoe verdriet en blijdschap samen voelbaar zijn…, door de lucht, alsof je er direct mee in contact staat en het je eigen is…
Vanaf dat moment als toeschouwer op de Alphe d’Huez wist ik dat ik ooit mijn passie voor sport in wilde zetten voor een ander en voor een goed doel.
Helaas is het er nooit van gekomen, totdat het ineens voor de tweede keer overkwam bij iemand heel dicht bij me. Als je dan daarbij ook nog de kans krijgt om je steentje bij te dragen, dan is er maar een mogelijkheid…
Ik ben Tim en ik heb de eer mee te mogen doen met teamStoer. Altijd prettig gevoeld op hardloopschoenen, maar vooral bekend met explosievere sporten als basketbal, krav maga en crossfit. Tot nu toe, want ik loop over van energie om te trainen voor meer loopvermogen om samen met jullie een waanzinnige prestatie neer te gaan zetten in het gevecht waar eigenlijk iedereen wel eens mee te maken krijgt.
Samen met mijn vriendin Natasha gaan wij vanuit Vlaardingen ons steentje bijdragen en ook genieten van deze toch wel erg spannende reis.

Het begon allemaal in 1992 in Barcelona, Spanje. Ik was een vrijwilligster bij de gemeenteraad van Barcelona voor de Olympische Spelen in Barcelona (onvergetelijke ervaring) en het was verplicht in die tijd, net als de militaire dienst voor mannen ouder dan 18 jaar.
Ik was een vrijwilligster voor het boksplatform en een vriendin van atletiek .
Op een dag ging ik mijn vriendin ophalen, en zag de grote atleten “live”  niet  op de televisie , het was spectaculair.
Ze hadden hun leven lang getraind voor één belangrijk moment in hun leven.
Ik voelde de emotie van die atleten, ik zag tranen vallen na zoveel training.
Toen ik jong was deed ik aan ritmische gymnastiek en andere sporten, maar ik wist al heel goed dat ik wilde doen: HARDLOPEN, VOELEN, VLIEGEN!

Mijn eerste schoenen werden gegeven door een geweldige vrouw, die voor mij als een tweede moeder was. Ik verloor haar aan kanker.

Helaas duurde die droom slechts 18 maanden, ik had andere verplichtingen, studie en werk.
In die tijd had ik honger … in rennen. Mijn tijden in hardlopen waren erg goed ..

Na bijna 21 jaar niet te hebben gelopen wil ik dat moment weer voelen. 
Sinds 2016 ben ik begonnen met hardlopen en er is niemand die me nog tegenhoud.

Mijn naam is Nay Seddik, dochter van Barcelona (Spanje), ik ben 44 jaar oud, moeder van 2 kinderen en getrouwd. Ik ben bijna 21 jaar in Nederland, ik ben een accountant en docent Spaans.

Ik loop de Roparun met teamStoer !!!! 

Ik ren weg omdat ik weet dat er in stilte gematigdheid te leren is.

Ik ren omdat ik glimlach, ik adem, ik leef….en ik ben gelukkig.

Ik ren, voor hen die geen kracht meer hebben, niet meer dan een hartslag.

Gewoon omdat ik van het leven houd, en rennen is mijn manier om  te vieren, elke dag te ontvangen en mezelf te vertellen dat het logisch is om het te leven.

Ik ren omdat ik bang ben, erg bang van elke grote uitdaging, maar ik gebruik het als de meest krachtige mentale motor.

Ik loop met teamStoer de Roparun, vooral omdat ik veel dierbaren heb verloren aan kanker en voor velen die elke dag blijven vechten.  Omdat running en kanker geen weet heeft van grenzen, vlaggen of taal.

Al jaren lang gepakt door de Roparun en toch pas in 2017 mijn eerste deelname. Jaren op reservelijsten gestaan bij diverse teams. Totdat in 2017 de kans zich voor deed om als chauffeur mee te gaan. Mijn enthousiasme heeft er toe geleid dat ook bij ander leden van de familie en vrienden het Roparun gevoel is aangewakkerd. Dus dan maar een team starten. Waarom?: De uitdaging en het goede doel. Helaas kent iedereen wel iemand met kanker. Goede zaak dus om daar geld voor op te halen. Ten slotte; wij mogen stoer zijn, mensen met kanker die moeten!

Al 40 jaar medewerker bij Holster Kantoortotaal, de Dordtse kantoorvakhandel, en 58 jaar wonende in Streefkerk. Gehuwd, één zoon, twee dochters en een fantastische kleindochter. Dit jaar mijn eerste Roparun. Waarom? Simpel kanker! Ook ik heb dierbare verloren aan deze vreselijke ziekte net als … wie niet? Persoonlijk vrees ik dat de strijd tegen kanker nooit met grote cijfers gewonnen zal worden, maar met een goede verdediging zit er zeker een gelijkspel in. En wellicht met een snelle counter een smerige overwinning. En daar ga ik dan maar voor. Maar die snelle spits moet gevonden worden en dat kost veel geld. Daarom mijn inzet voor de Roparun. Dit via dit prachtige teamStoer. Als chauffeur hoop ik mijn stoere moedige team genoten te kunnen ondersteunen bij deze uitzonderlijke prestatie.

Mijn naam is Jarno Stuurman en zoals je op de foto al ziet.. altijd in voor een lolletje.

Sommige zullen vast denken… Stuurman? komt me bekend voor… Klopt, Jan is mijn oom. Ik ben de jongste zoon van zijn 1 na oudste broer.

Ik ben ongeveer 4 jaar geleden besmet met het loop virus. Naast asfalt voel ik me op de trails prima thuis.. mijn droom is ooit nog een de legends trail te lopen. Een wedstrijd van 250km.

Ik zou 2 jaar geleden al mee gaan met een ander team.. maar uit voorzorg van een knieklacht is dat niet door gegaan. Die klacht is inmiddels over.

Ik ben dankbaar dat ik voor teamStoer mijn steentje van bijdragen om kanker de wereld uit te lopen…

Rennen om het leven voor mensen met kanker aangenamer te maken.

Sinds 6 jaar is hardlopen mijn favoriete sport. Tot nu toe heb ik tweemaal de Rotterdam marathon uitgelopen, en een marathon in Kenia. De reis hiernaartoe is steeds een mooi avontuur geweest. Ik vind het mooi om het uiterste uit mezelf te halen tijdens het sporten, dit geeft me energie. Via een hardloopvriendin kwam ik in aanraking met een geweldig Roparun-team, namelijk teamStoer. Dit jaar ga ik met dit team deelnemen aan de Roparun.
Bijna iedereen is wel iemand verloren aan kanker. Zo ben ik vorig jaar mijn moeder aan deze verschrikkelijke ziekte verloren. Ik voelde me machteloos, het gevoel dat je niets kan doen. Maar wat ik wel kan is hardlopen. Daar licht mijn kracht. Hoe mooi is het dan om mijn passie in te zetten voor de Roparun. 
Het doel van de Roparun is geld inzamelen om het leven van mensen met kanker en de naasten draaglijker te maken. ” Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven” is dan ook het motto van de Roparun.  
Met het team van Hamburg naar Rotterdam rennen wordt een uitdaging. Ik kijk er naar uit om dit te mogen doen voor dit mooie doel wat ook mij persoonlijk erg raakt. 

Mijn naam is Jan Peter Visser, iedereen noemt me JP.
Sinds 4 jaar woon ik in Dordrecht. Ons huis hier is een “opknappertje”. Alles, behalve de voorgevel, is eruit geweest.
Het is nu een comfortabele woning met beneden de werkplaats, want ik heb een eigen bedrijf…. yes, renovaties en verbouwingen…. Van mijn hobby mijn werk gemaakt. Badkamers vind ik het leukst om te doen. En ik heb Erwin beloofd om ook mee te helpen met het timmerwerk voor de truck voor teamStoer.
Drie keer heb ik de Roparun gedaan als fietser, zo’n 20 jaar geleden. Ik ben fanatiek wielrenner – ieder jaar bekimmen we met een groep vrienden een paar bergen in de Dolomieten of de Alpen.
Een uitdaging om de Roparun opnieuw te doen! En daarbij nog een bijdrage leveren om de familie van patiënten van die vreselijke ziekte kanker bij te staan… prima toch?!

Ik ben Carla, 52 jaar oud, woonachtig in Dordrecht. Al 21 jaar getrouwd met Michel Kaashoek. Samen hebben wij 2 jongens, Ian (16 jaar) en Finn (14 jaar). In het verleden heb ik veel gereisd onder andere naar Australië, Afrika, Cook Islands, Fiji en ik heb ook een aantal jaar in Cardiff gewoond. Diverse jobs gehad zoals: barvrouw ergens in West Australië, op een vissersboot als kok gewerkt, ook dit was in West Australië. Op de markt gestaan, kok in Cardiff, afwashulp enz. Maar ook allround machine operator in een kaasfabriek. Teveel om op te noemen. Ohh ja kinderopvang ook nog gedaan! Nu werk ik 3 dagen op een middelbare school als onderwijsassistente en tevens ben ik ook mediatheekmedewerkster. Ik heb het prima naar mijn zin, vooral het contact met jonge mensen vind ik geweldig. Naast het vele reizen en de vele jobs, heb ik ook vele sporten beoefend korfbal, voetbal, handbal, softball, lange afstand wandelen en nu de volgende sportieve uitdaging. Fietsen bij teamStoer.  Erwin heeft mij gevraagd om te fietsen bij teamStoer, na een paar nachten slapen en er over praten met Michel heb ik ja gezegd. Ik voel me vereerd. Moet er wel bij zeggen dat ik het ook reuze spannend vind, eerlijk gezegd heb ik nog nooit zulke grote afstanden gefietst. Navigeren op de fiets? Nooit gedaan! Maar dat alles is niks vergeleken wat iemand met kanker moet doorstaan!! Daarom draag ik graag mijn steentje bij om zoveel mogelijk geld binnen te halen.