Meedoen aan de Roparun? Natuurlijk, kom maar op! Eerder dit jaar ben ik door schoonfamilie benaderd om deel uit te gaan maken van dit team. Ik heb dan ook volmondig JA gezegd, omdat ik de gedachte erachter steun en ik mijzelf wel kan omschrijven als een teamplayer. Beginnen vanaf 0 met een nieuw team brengt een positieve vibe en veel energie met zich mee. Samen stappen zetten om ons uiteindelijke doel te bereiken! 

Een aantal vrienden en familieleden daarvan hebben besloten mee te doen aan de Roparun 2018. Ik ben niet zozeer een loper of fietser, maar ik werd gevraagd om als chauffeur het team te versterken. 
Zoals vele mensen heb ook ik te maken gekregen met kanker in mijn naaste omgeving. Het motto “leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven” spreekt mij erg aan.
Tijdens de voorbereidende bijeenkomsten van Roparun wordt des te meer duidelijk hoe noodzakelijk het is een bijdrage te kunnen leveren aan het veraangenamen van het leven van kankerpatiënten.

Mijn naam is Elly Bansberg, ik ben 56 jaar oud en in het dagelijks leven werk ik als kok bij Waardeburgh Zorginstelling Binnen teamStoer ben ik de run-coördinator en ben ik onderdeel van de verzorging.

Natuurlijk ontzettend stoer wat onze lopers, fietsers en chauffeurs gaan presteren maar er moet wél gegeten worden. Persoonlijk probeer ik al een aantal jaar mijn voeding zoveel mogelijk biologisch te kopen. Op vrijdag naar de biologische groentekraam is een waar feestje. De kleuren en geuren geven al zin om iets lekkers te maken. Ook ga ik graag naar de oogstmarkt in Rotterdam. De locale ondernemers bieden met passie hun producten aan en dat proef je ook! Van mijn sportieve prestaties moet ik het niet hebben maar ik ga graag de uitdaging aan om straks met Pinksteren, Roparun 2018, ons team goed, lekker en gezond te kunnen voeden zodat ze de energie hebben om alle kilometers “op te vreten”!

Ik ben 60 jaar, getrouwd met Yvonne, vader van twee dochters en twee bonuszonen en opa.
Lopen (runnen) doe ik –met grote tussenpozen zonder loopactie- al zo’n 30 jaar. Vier keer de Rotterdam Marathon gelopen, drie keer de Zevenheuvelenloop en tal van andere recreatieve loopjes. Drie keer de vierdaagse van Nijmegen gewandeld en één keer de Roparun met het Albedateam (in 2004). Daarna heeft Albeda besloten niet meer deel te nemen, helaas.
De Roparun in 2004 was geweldig, als eerste team liepen we destijds de Coolsingel op. De bijzondere sfeer van de Roparun is me altijd bijgebleven. Aangenaam verrast was ik dan ook toen ik er lucht van kreeg dat Erwin en Stijn in waren voor een avontuur; meedoen met een nieuw op te richten team aan de Roparun. En niet zo maar een team; een familie- en vriendenteam. Een team, waarin het barst van het talent. Met zijn allen gaan we de (sportieve) uitdaging aan, het aangenaam spannende avontuur is al begonnen.
Dat ik het doel van de Stichting Roparun, namelijk geld genereren voor de palliatieve zorg aan patiënten met kanker, van harte ondersteun, spreekt voor zich. Lopen/fietsen/chaufferen/cateren/verzorgen voor het goede doel, da’s pas Stoer.
Op de website en Facebookpagina van teamStoer zal ik met enige regelmaat issues plaatsen gerelateerd aan gezondheid, sport en voeding. Ik heb er heel veel zin in en ga er tegen aan.

zie: Waar doen we het voor?

Even een kijkje in de agenda van teamStoer: donderdag 18 januari. 2 fietsers van Dordrecht naar Rotterdam om loten te kopen voor de verkoop. Afgelast vanwege de Westerstorm. Zaterdag 20 januari. Benefiet maaltijd. Indonesisch buffet voor 30 gasten. Het personeel bestaat uit 7 leden van het teamStoer. De kok is familie. Onder de gasten zitten ook leden van het team met hun partners. Zondag 21 januari. Looptraining in het Kralingense Bos. 6 lopers en 2 fietsers. Maandag 22 januari vergadering.
Mijn motivatie om mee te doen was in eerste instantie niet zo sterk. Ik wilde vooral graag betrokken zijn bij wat weer eens een familieproject zou worden. Inmiddels zijn er vele andere mensen aangesloten bij ons team. Mensen, onbekend. En in de aanloop naar 19 mei komen we elkaar steeds weer tegen. Het gezamenlijk organiseren van allerlei activiteiten om geld te genereren is wat de Roparun voor mij bijzonder maakt. Plannen maken, overleggen, samenwerken, op elkaar kunnen rekenen en trots zijn op het resultaat, elk resultaat, klein of groot. We leren elkaar kennen, we leren ons aan te passen, ontdekken waar grenzen liggen, wat allemaal wel kan en mag en we lachen. Vrienden, familie die meehelpen, sponsoren, erbij willen zijn. Dit is verbroedering. Onverwacht, niet ingecalculeerd. Een cadeautje.
En zo is mijn betrokkenheid gegroeid en groeiende. Ik ben trots op dit team. Dat ik bovendien hiermee een steentje bijdraag aan de strijd tegen de vijand die kanker heet is ook nog eens mooi meegenomen!

Mijn naam is Margriet Halbertsma en ben 33 jaar oud. Geboren in Friesland en gewoond op heel veel verschillende plekken in Nederland. Uiteindelijk terecht gekomen in het mooie Dordrecht.

Sporten is mijn passie. Niet zo gek, dat ik dan ook gymdocent ben geworden. Turnen, korfbal en voetbal waren toch wel favoriet, maar op het voorgezet onderwijs moest ik keuzes gaan maken. Uiteindelijk ben ik verder gegaan in het korfbal. 

Vijf jaar geleden ben ik naar Dordt verhuisd en daarmee stopte ook mijn korfbal carrière. Om mijn conditie op peil te houden, was ik altijd al aan het hardlopen. En hier ben ik in Dordt mee verder gegaan. Hierdoor heel veel nieuwe mensen ontmoet, wedstrijdjes gaan lopen en nu dus verslaafd ☺. Naast hardlopen, doe ik aan bootcamp, obstical runs, trails en af en toe een triatlon.

Soms komen dingen samen en heeft het zo moeten zijn. Door mijn hardloopvriendin Nay kwam ik in contact met teamcaptain Erwin.

Iedereen heeft zijn eigen verhaal omtrent de rotziekte kanker. Ook ik heb van zeer dichtbij deze ellendige ziekte meegemaakt.

Daarom vind ik het mooi om met een heel team de immense afstand van Hamburg naar Rotterdam af te leggen om geld in te zamelen voor mensen met kanker.

Een onwijs mooi avontuur.

Mijn naam is Ben (Hendriksen). Ik ben de echtgenoot van Rikie en de (schoon)vader van Josje en Stijn en Sjoerd. De meesten kennen mij van gezicht –rustig, bescheiden- maar voor een goed functionerend team is het nodig dat we weten wie we zijn, dat we elkaar kennen, daarom stel ik mij nader voor.
Ik doe dit jaar mee met de Roparun, omdat ik het (zoals iedereen van ons) belangrijk vind dat mensen die te maken krijgen met kanker en de gevolgen ervan, zo optimaal mogelijk hun leven kunnen leven.
Mijn rol in dit bijzondere spektakel is evenwel bescheiden, maar niet onbelangrijk! Ik ben natuurlijk ‘jong van geest’, maar weet ook dat ik inmiddels tot een kleine groep ouderen behoor. Het lopen of het fietsen was dus niet het eerste waar men aan dacht toen ik mij aanmeldde. ‘Maar iets anders, minstens zo belangrijk, was de voorraadbus’, zo werd mij verteld. De bus waarin alles vervoerd wordt wat de lopers en fietsers in beweging houdt. Van proviand tot -je kunt het zo gek niet bedenken-. Die belangrijke bus mag ik besturen! Een eer natuurlijk en ik heb er ook erg veel zin in.
Daarnaast probeer ik gelden te generen via een maandelijkse verkooptafel in de Franciscuskerk in Breda, waar ik in mijn gewone dagelijkse leven pastor ben.
Een bescheiden plek dus te midden van een heleboel enthousiaste mensen die lopen, fietsen, navigeren, koken en de stemming er in houden met smileys, duimpjes en spierballen! We gaan ervoor, we gaan het doen, met z’n allen!

Meedoen aan de Roparun? Als loper?
Daar hoefde ik niet lang over na te denken…dat gaan we niet doen!
Als (ex) honkballer al liever lui dan moe maar aangestoken door het enthousiasme van mijn lieve vrouw Carla en natuurlijk Erwin en Elly toch besloten om deel te nemen met TeamStoer om kanker de wereld uit te helpen.
Ik heb zelf ooit met deze ellende opgescheept gezeten toen bleek dat mijn schildklier hierdoor was aangetast.
Drie operaties kort achter elkaar, een schildklier minder en tot slot nog een drie daags verblijf in de Daniel Den Hoed kliniek, waar ik nog veel schrijnender gevallen om mij heen zag van met name hele jonge kinderen, deed mij besluiten op enige andere wijze toch deel te nemen aan deze nobele run.
TeamStoer is een waanzinnige club mensen die gezamenlijk in de voorbereiding door fantastische activiteiten te organiseren het nodige geld binnen brengen.
En als een geoliede marketingmachine weten Erwin en aanhang dit iedere keer weer te realiseren. Chapeau!
Buitengewoon trots om deel te mogen uitmaken van dit mooie team en overtuigd dat we het met zijn allen tot een goed einde gaan brengen waarop Veiligheid en natuurlijk heel veel plezier voorop staan!

Ik ben altijd jaloers op mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken. “En waar doe je het dan voor?” vroeg jij aan mij. Het klonk heel luid in mijn hoofd, maar volgens mij hoorde verder niemand het. “Voor mezelluf en in onwillekeurige volgorde voor jou.” fluisterde ik tegen mij. “De energie die ik ga omzetten in het dragelijker maken van leven met kanker. Dat is voor jou! Het avontuur, het afzien, de kameraadschap en het ongegeneerde genieten van de prestatie… dat is voor mij!” riep ik gepassioneerd denkbeeldig.
In de conversatie die ik verder met mezelf aanging, besefte ik dat een zaadje was geplant in de voorbereiding op de halve marathon van Leiden in het voorjaar van 2017. Ik liep voor en met Team KWF en haalde sponsorgeld op. Ik voelde me betrokken. De energie die ik hier in stak betaalde zich terug in kankeronderzoek. Het voelde goed.
Rond die tijd leerde ik over de Roparun via een tante. Mijn neef liep (natuurlijk belangeloos) mee. En via sociale kanalen zag ik allerlei content en media voorbij komen over deze estafette.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken.
“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen Margriet Halbertsma toen ze op Instagram bekend maakte dat Team Stoer haar had omarmd.
Maar de bal schijnt rond en kwam voor mijn voeten tot stilstand.
De Roparun doe ik uit eigen belang. Maar ik doe het vooral ook om: ‘Leven toe te kunnen voegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”. Mijn neef heb ik niet meer gesproken.
Voor iedereen met kanker.

Ik ben Theo Maas, 67 lentes jong en woonachtig in Breda. In het dagelijks leven geniet ik samen met Toos volop van de geneugten die passen bij pensionados. Zoals daar bijvoorbeeld zijn: mooie stedenreizen maken, met mijn broers zeilen rond de middellandse zee, maar ook campervakanties in Canada en Amerika. Wij hebben 2 volwassen dochters en mogen zeer trotse Oma en Opa spelen.
Als relatief buitenstaander (niet behorend bij de familieclan ☺) ben ik dus zeer vereerd om te zijn uitgenodigd door teamStoer. Ik heb al twee keer eerder (als fietser) deel mogen nemen aan de Roparun, beide keren vanuit Parijs. Maar het blijft naar meer smaken, want los van het genoemde mooie doel is de teamgeest en teamprestatie ook geweldig om mee te maken.
Alles wat bij kan dragen om de kwaliteit van leven van kankerpatienten te verbeteren juich ik toe. Helaas ken ik teveel mensen die te maken hebben met deze verschrikkelijke ziekte (of de strijd al hebben verloren). Hiertegen moeten we blijven strijden, op elke manier die in onze individuele mogelijkheden past.
Dat we als team in dit verband een heel mooie bijdrage leveren door deelname aan de Roparun is geweldig. Maar minimaal even belangrijk is dat we als team heelhuids en gezond aan de finish verschijnen. In mijn rol als navigator zal ik daar speciaal op letten. Als ik daar een keer streng voor moet zijn: Nu al vast sorry!!!
Tenslotte een gratis tip; De meeste leden van teamStoer hebben al een vast adres om cartridges te kopen. Deze winkeliers verzamelen vaak gebruikte cartridges. Vraag of ze deze lege exemplaren ter beschikking willen stellen aan de Roparun. Succes verzekerd !!!

Het begon allemaal in 1992 in Barcelona, Spanje. Ik was een vrijwilligster bij de gemeenteraad van Barcelona voor de Olympische Spelen in Barcelona (onvergetelijke ervaring) en het was verplicht in die tijd, net als de militaire dienst voor mannen ouder dan 18 jaar.
Ik was een vrijwilligster voor het boksplatform en een vriendin van atletiek .
Op een dag ging ik mijn vriendin ophalen, en zag de grote atleten “live”  niet  op de televisie , het was spectaculair.
Ze hadden hun leven lang getraind voor één belangrijk moment in hun leven.
Ik voelde de emotie van die atleten, ik zag tranen vallen na zoveel training.
Toen ik jong was deed ik aan ritmische gymnastiek en andere sporten, maar ik wist al heel goed dat ik wilde doen: HARDLOPEN, VOELEN, VLIEGEN!

Mijn eerste schoenen werden gegeven door een geweldige vrouw, die voor mij als een tweede moeder was. Ik verloor haar aan kanker.

Helaas duurde die droom slechts 18 maanden, ik had andere verplichtingen, studie en werk.
In die tijd had ik honger … in rennen. Mijn tijden in hardlopen waren erg goed ..

Na bijna 21 jaar niet te hebben gelopen wil ik dat moment weer voelen. 
Sinds 2016 ben ik begonnen met hardlopen en er is niemand die me nog tegenhoud.

Mijn naam is Nay Seddik, dochter van Barcelona (Spanje), ik ben 44 jaar oud, moeder van 2 kinderen en getrouwd. Ik ben bijna 21 jaar in Nederland, ik ben een accountant en docent Spaans.

Ik loop de Roparun met teamStoer !!!! 

Ik ren weg omdat ik weet dat er in stilte gematigdheid te leren is.

Ik ren omdat ik glimlach, ik adem, ik leef….en ik ben gelukkig.

Ik ren, voor hen die geen kracht meer hebben, niet meer dan een hartslag.

Gewoon omdat ik van het leven houd, en rennen is mijn manier om  te vieren, elke dag te ontvangen en mezelf te vertellen dat het logisch is om het te leven.

Ik ren omdat ik bang ben, erg bang van elke grote uitdaging, maar ik gebruik het als de meest krachtige mentale motor.

Ik loop met teamStoer de Roparun, vooral omdat ik veel dierbaren heb verloren aan kanker en voor velen die elke dag blijven vechten.  Omdat running en kanker geen weet heeft van grenzen, vlaggen of taal.

Al jaren lang gepakt door de Roparun en toch pas in 2017 mijn eerste deelname. Jaren op reservelijsten gestaan bij diverse teams. Totdat in 2017 de kans zich voor deed om als chauffeur mee te gaan. Mijn enthousiasme heeft er toe geleid dat ook bij ander leden van de familie en vrienden het Roparun gevoel is aangewakkerd. Dus dan maar een team starten. Waarom?: De uitdaging en het goede doel. Helaas kent iedereen wel iemand met kanker. Goede zaak dus om daar geld voor op te halen. Ten slotte; wij mogen stoer zijn, mensen met kanker die moeten!

Al 40 jaar medewerker bij Holster Kantoortotaal, de Dordtse kantoorvakhandel, en 58 jaar wonende in Streefkerk. Gehuwd, één zoon, twee dochters en een fantastische kleindochter. Dit jaar mijn eerste Roparun. Waarom? Simpel kanker! Ook ik heb dierbare verloren aan deze vreselijke ziekte net als … wie niet? Persoonlijk vrees ik dat de strijd tegen kanker nooit met grote cijfers gewonnen zal worden, maar met een goede verdediging zit er zeker een gelijkspel in. En wellicht met een snelle counter een smerige overwinning. En daar ga ik dan maar voor. Maar die snelle spits moet gevonden worden en dat kost veel geld. Daarom mijn inzet voor de Roparun. Dit via dit prachtige teamStoer. Als chauffeur hoop ik mijn stoere moedige team genoten te kunnen ondersteunen bij deze uitzonderlijke prestatie.

Mijn naam is Jarno Stuurman en zoals je op de foto al ziet.. altijd in voor een lolletje.

Sommige zullen vast denken… Stuurman? komt me bekend voor… Klopt, Jan is mijn oom. Ik ben de jongste zoon van zijn 1 na oudste broer.

Ik ben ongeveer 4 jaar geleden besmet met het loop virus. Naast asfalt voel ik me op de trails prima thuis.. mijn droom is ooit nog een de legends trail te lopen. Een wedstrijd van 250km.

Ik zou 2 jaar geleden al mee gaan met een ander team.. maar uit voorzorg van een knieklacht is dat niet door gegaan. Die klacht is inmiddels over.

Ik ben dankbaar dat ik voor teamStoer mijn steentje van bijdragen om kanker de wereld uit te lopen…

Mijn naam is Jan Peter Visser, iedereen noemt me JP.
Sinds 3 jaar woon ik in Dordrecht. Ons huis hier is een “opknappertje”. Alles, behalve de voorgevel, is eruit geweest.
Het is nu een comfortabele woning met beneden de werkplaats, want ik heb een eigen bedrijf…. yes, renovaties en verbouwingen…. Van mijn hobby mijn werk gemaakt. Badkamers vind ik het leukst om te doen. En ik heb Erwin beloofd om ook mee te helpen met het timmerwerk voor de Bus voor teamStoer.
Twee keer heb ik de Roparun gedaan als fietser, zo’n 20 jaar geleden. Ik ben fanatiek wielrenner – ieder jaar bekimmen we met een groep vrienden een paar bergen in de Dolomieten of de Alpen.
Een uitdaging om de Roparun opnieuw te doen! En daarbij nog een bijdrage leveren om de familie van patiënten van die vreselijke ziekte kanker bij te staan… prima toch?!

Ik ben Carla, 51 jaar oud, woonachtig in Dordrecht. Al 20 jaar getrouwd met Michel Kaashoek. Samen hebben wij 2 jongens, Ian (15 jaar) en Finn (13 jaar). In het verleden heb ik veel gereisd onder andere naar Australië, Afrika, Cook Islands, Fiji en ik heb ook een aantal jaar in Cardiff gewoond. Diverse jobs gehad zoals: barvrouw ergens in West Australië, op een vissersboot als kok gewerkt, ook dit was in West Australië. Op de markt gestaan, kok in Cardiff, afwashulp enz. Maar ook allround machine operator in een kaasfabriek. Teveel om op te noemen. Ohh ja kinderopvang ook nog gedaan! Nu werk ik 3 dagen op een middelbare school als onderwijsassistente en tevens ben ik ook mediatheekmedewerkster. Ik heb het prima naar mijn zin, vooral het contact met jonge mensen vind ik geweldig. Naast het vele reizen en de vele jobs, heb ik ook vele sporten beoefend korfbal, voetbal, handbal, softball, lange afstand wandelen en nu de volgende sportieve uitdaging. Fietsen bij teamStoer.  Erwin heeft mij gevraagd om te fietsen bij teamStoer, na een paar nachten slapen en er over praten met Michel heb ik ja gezegd. Ik voel me vereerd. Moet er wel bij zeggen dat ik het ook reuze spannend vind, eerlijk gezegd heb ik nog nooit zulke grote afstanden gefietst. Navigeren op de fiets? Nooit gedaan! Maar dat alles is niks vergeleken wat iemand met kanker moet doorstaan!! Daarom draag ik graag mijn steentje bij om zoveel mogelijk geld binnen te halen.

Mijn naam is Pieter Zuidgeest. Ik ben 29 jaar oud, woonachtig in Breda samen met mijn vriendin Renate en dochtertje Fajèn (2 jaar). Dit is de eerste keer dat ik mee doe aan de Roparun, met teamStoer. Erwin heeft mij benaderd om mee te doen als chauffeur. Waarom meedoen aan de Roparun? Ik vind het een mooi initiatief en draag graag mijn steentje in de strijd tegen kanker. Net als velen heb ook heb ik de gevolgen van de ziekte kanker ook meerdere malen van dichtbij meegemaakt. Ik kijk er erg naar uit om deze uitdaging aan te gaan en mijn teamgenoten.